Καθημερινά αναλύουμε το τίποτα αφήνοντας τα πραγματικά κανονιστικά ζητήματα έξω απο το παιχνίδι των συζητήσεων. Μελατάμε όλη την ώρα τις συνέπειες και προσπαθούμε να προκαλέσουμε εντύπωση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Γνωρίζοντας τη δυσκολία στην οποία έχει επέλθει η ελλάδα, δε θα γράψω πως υπάρχει μια ιδανική λύση για την έξοδο απο το γολγοθά. Αλλά σίγουρα δε μπορώ να μην αναφέρω πως υπάρχουν λύσεις που δεν ακούγονται και δεν προτείνονται απο κανέναν κυβερνητικό εκπρόσωπο. Μιας και φθάσαμε σε αυτό το σημείο και δεν έχουμε αρκετές επιλογές ούτε την ευκολία ιδανικών αποφάσεων, ας ακούσουμε τις προτάσεις όλων αυτών των ακριβοπληρωμένων συμβούλων. Κανείς λοιπόν δε θελει να πάρει κανένα κόστος και η κατρακύλα συνεχίζεται. Δε μπορώ να αντικρούσω τους μεγάλους και τρανούς οικονομολόγους του κ. Παπανδρέου αλλά σίγουρα μπορώ να φέρω στη μνήμη μου βασικές αρχές μακροοικονομικής που έκανα στο οικονομικό πανεπιστήμιο Αθηνών. Λοιπόν έχουμε και λέμε: Πως περιμένεις μια χώρα να έχει ανάπτυξη όταν δεν παράγει σχεδόν τίποτα ή παράγει τόσο λίγο που είναι αμελητέο. Πως περιμένεις η χώρα να πάρει τα πάνω της όταν δεν προσελκύεις κεφάλαια αλλά κάνεις τα πάντα να απομακρύνεις οποιαδήποτε είδους επένδυση στον ελλαδικό χώρο. Όταν οποιαδήποτε επένδυση στην ελλάδα θυμίζει τζόγο μιας και όλα δείχνουν να είναι υπερβολικά ασταθή, αρχίζοντας απο την φορολογία που αλλάζει μέρα με τη μέρα μέχρι και τους νόμους που πάνε και έρχονται. Πως περιμένεις να μην παίξουν μαζί σου κερδοσκοπικοί οργανισμοί όταν δεν είσαι σοβαρός και συνεπής και παίζεις με τις λέξεις(Υπάρχουν λεφτά, υπήρχαν λεφτά που είναι τα λεφτά;). Δυστυχώς είναι λίγο αργά να παίζουμε το παιχνίδι της κολοκυθίας. Δέχτηκες το ΔΝΤ που έρχεται να πετύχει τους οικονομικούς στόχους πάσει θυσία και δεν ενδιαφέρεται για το πως θα γίνει αυτό και τι κατάσταση θα προκαλέσει στη ελληνική κοινωνία. Ένα απλό παράδειγμα: Προτείνει το βασικό μισθό στα 480 ευρώ.
Το δικό μου αντικείμενο μπορεί να είναι η αναδιοργάνωση επιχειρηματικών διεργασιών αλλά είμαι απόλυτα σίγουρος πως σε κάθε αναδιοργάνωση και αναδιάρθρωση και σε κάθε αλλαγή(ακόμη και σε αναδιοργανώσεις χωρών) θα πρέπει πρώτα να διακρίνεις τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τη κουλτουρα, να εμπλακείς και να παρακολουθήσεις την ελληνική καθημερινότητα ώστε να εντοπίσεις το πραγματικό πρόβλημα και τις οικονομικές διαρροές. Να εντοπίσεις που πάσχει η ελληνική οικονομία και γιατί δεν εχει κανένα αποτέλεσμα και μηδενικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Μη μου πείτε τωρα κ. Παπακωνσταντίνου πως οι οικονομικοί σύμβουλοι του ΔΝΤ(οι εξωτερικοί συμβούλοι) θα λαβούν υπόψη τους τον έλληνα πολίτη και θα προσπαθήσουν να τον πονέσουν λιγότερο. Επειδή αν το ισχυριστείτε θα είναι ακόμη ένα απο τα ψέμματα σας ή να το θέσω πιο κομψά, μια ακόμη αφέλής δηλώση σας. Αυτό που θα βιώσουμε θα είναι άδικο για το μέσο τίμιο έλληνα πολίτη και δε θα επηρεάσει στο παραμικρό τους κουστουμάτους κλέφτες.
Τα μέτρα που παίρνει το ΔΝΤ ακολουθούν μια κοινή γραμμή που έχει να κάνει με απολύσεις, μειώσεις και περικοπές σε κάθε τομέα. Η λέκτορας ανθρωπίνου δυναμικού Μ. Βακόλα στο ΟΠΑ μας έλεγε πως οι απολύσεις είναι το έσχατο μέτρο που πρέπει να παρθεί στη διοίκηση αλλαγών ενός οργανισμού. Το ίδιο υποθέτω θα ισχύει και στις αλλαγές της χώρας μας.
Για να μην μακρυγορούμε κάποιες προτάσεις:
1) το Α και το Ω στην Οργάνωση και Διοικηση επιχειρήσεων είναι ο στρατηγικόσ σχεδιασμός. Επιτέλους ας στοχεύσετε κάπου και ας κινηθείτε σε μια κατεύθυνση. Γονατίσατε την ελληνική γεωργική παραγωγή, αφήσατε ανεξέλεγκτο τον τουρισμό και δεν μπορέσατε να δημιουργήσετε κατάλληλες συνθήκες για να προσελκύσετε τουρίστες που θα αφήσουν λεφτά στη πατρίδα μας. κοινώς αφήσατε την ελληνική οικονομία να καταρρεύσει.
2) Επιτέλους δημιουργήστε ελεγκτικούς μηχανισμούς και τοποθετείστε δείκτες μέτρησης απόδοσης στο ελληνικό δημόσιο. Το Ελληνικό Δημόσιο αποδείχτηκε ο μεγαλύτερος βραχνάς για την Ελλάδα. Δημιουργήστε πολιτικές μισθοδοσίας που θα δίνουν κίνητρα στους εργαζομένους. Σταματήστε τισ πελατειακές σχέσεις και τους διορισμούς. Ακόμα και τώρα σε αυτούς τους καιρούς, μην κάνετε περικοπές, δώστε κίνητρα για περισσότερη εργασία στο δημόσιο υπάλληλο(αντι για τη μείωση των μισθών, ενεργοποιήστε δείκτες μέτρησης απόδοσης και πληρώστε τους δουλευταράδες αφήνοντας τους εξυπνάκιδες στην απέξω). Αυτή τη στιγμή μπορείτε να περάσετε αλλαγές που θα μείνουν στην ιστορία και αυτό που κάνετε είναι να παραδίδετε τη χώρα άπραγοι.
3) Δώστε χώρο στις επιχειρήσεις να επενδύσουν στην ελλάδα και δημιουργήστε συνθήκες που θα προσελκύσουν κεφάλαια που αφορούν ένα τομέα. πχ τεχνολογικό.
4) η απορρόφηση κεφαλαίων απο προγράμματα όπως είναι το ΕΣΠΑ είναι 4%. Αυξήστε την απορρόφηση των κεφαλαίων και ενεργοποιήστε υποστηρικτικούς μηχανισμούς που θα φέρουν αποτελέσματα στην ελληνική βιομηχανία και στις επιχειρήσεις που θα αναπατυχθούν στην ελλάδα.
αλλά δυστυχώς εσείς έχετε φθάσει το κόσμο να επιζητά λύσεις, όποιες και αν είναι αυτές για να επανακάμψουμε.. Ο κόσμος πλεον γουστάρει περισσότερο απο εσάς το ΔΝΤ μιας και κάτι θα γίνει. σίγουρα δε θα μας κλέψουν όπως εσείς.
ΑΡΑ
ναι δαγκωτό στο ΔΝΤ επειδή εκλέγουμε ανίκανους και άχρηστους εδώ και 35 χρόνια.
Giannis Giataganas
IT related
Showing posts with label financial and economic analysis. Show all posts
Showing posts with label financial and economic analysis. Show all posts
Monday, 26 April 2010
Sunday, 25 April 2010
“Aφήστε την Ελλάδα να χρεοκοπήσει”
“Aφήστε την Ελλάδα να χρεοκοπήσει”
το κειμενο έχει δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα του κεφαλαίου:
http://www.capital.gr/News.asp?id=952444
Η Ελλάδα πρέπει να αφεθεί να χρεοκοπήσει, όπως υποστηρίζουν οι Jim Rogers και Mark Mobius, καθώς μόνο έτσι θα υπάρξουν μεταρρυθμίσεις, το σύστημα θα καθαρίσει και το ευρώ μακροπρόθεμσα θα καταστεί ένα πολύ ισχυρό νόμισμα.
Η χρεοκοπία της Ελλάδας μπορεί να προκαλέσει μεγάλο πόνο, αλλά μακροπρόθεσμα θα αποδειχθεί ως σωστή επιλογή για το ευρώ, ανέφερε ο δισεκατομμυριούχος επενδυτής Jim Rogers, στο πλαίσιο συνέντευξης που παραχώρησε στο CNBC.
“Αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει, το σύστημα θα καθαρίσει, το ευρώ θα συνεχίσει προσωρινά να υποχωρεί αλλά έπειτα θα καταστεί, κατά τη γνώμη μου, ένα πολύ ισχυρό νόμισμα”, δήλωσε ο πρόεδρος της Rogers Holdings.
Η απόφαση αυτή θα έδειχνε επίσης πως η Ευρώπη δεν κάνει παραχωρήσεις για χώρες που επιδεικνύουν δημοσιονομική απειθαρχία, αποκαθιστώντας έτσι την εμπιστοσύνη στο ευρώ.
“Ο τρόπος να λυθεί το πρόβλημα χρέους δεν είναι με περισσότερο χρέος. Η ιδέα επίλυσης ενός προβλήματος υπερχρέωσης και υπερκατανάλωσης με περισσότερο χρέος και κατανάλωση υπερβαίνει τη λογική”, υποστήριξε ο Rogers.
Σχολιάζοντας τις πρωτοβουλίες του Αμερικανού προέδρου Barack Obama για την αναμόρφωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ο Rogers δήλωσε: "Να καθόμαστε και να λέμε ότι οι τραπεζίτες είναι η πηγή όλων των προβλημάτων; Οχι, το ελληνικό πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από όσο σχεδόν όλων των τραπεζών του κόσμου μαζί. Στην Ισπανία, την Πορτογαλία, τις ΗΠΑ....εκεί βρίσκεται ο κίνδυνος"¨.
Επιπλέον, ο Mark Mobius, πρόεδρος της Templeton Asset Management Ltd., σε δηλώσεις του στη Σλοβένικη εφημερίδα Finance αναφέρει πως η Ελλάδα πρέπει να χρεοκοπήσει καθώς αυτό θα αποτελούσε την καλύτερη λύση για την τακτοποίηση των δημοσιονομικών της.
«Εάν διοχετεύουμε χρήματα σε μια χώρα όπου η διαφθορά επεκτείνεται σε υψηλά κυβερνητικά στελέχη, δεν θα δούμε καμία μεταρρύθμιση», δήλωσε ο Mobius στην εφημερίδα.
«Δεν υπάρχει άλλη λύση από το να σταματήσουμε να χρηματοδοτούμε την Ελλάδα, με τους πιστωτές να αναλαμβάνουν την ευθύνη και να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες, ώστε οι χώρες να βοηθήσουν αυτούς να περιορίσουν τις ζημιές και όχι την Ελλάδα», συμπλήρωσε.
Giannis Giataganas
IT related
το κειμενο έχει δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα του κεφαλαίου:
http://www.capital.gr/News.asp?id=952444
Η Ελλάδα πρέπει να αφεθεί να χρεοκοπήσει, όπως υποστηρίζουν οι Jim Rogers και Mark Mobius, καθώς μόνο έτσι θα υπάρξουν μεταρρυθμίσεις, το σύστημα θα καθαρίσει και το ευρώ μακροπρόθεμσα θα καταστεί ένα πολύ ισχυρό νόμισμα.
Η χρεοκοπία της Ελλάδας μπορεί να προκαλέσει μεγάλο πόνο, αλλά μακροπρόθεσμα θα αποδειχθεί ως σωστή επιλογή για το ευρώ, ανέφερε ο δισεκατομμυριούχος επενδυτής Jim Rogers, στο πλαίσιο συνέντευξης που παραχώρησε στο CNBC.
“Αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει, το σύστημα θα καθαρίσει, το ευρώ θα συνεχίσει προσωρινά να υποχωρεί αλλά έπειτα θα καταστεί, κατά τη γνώμη μου, ένα πολύ ισχυρό νόμισμα”, δήλωσε ο πρόεδρος της Rogers Holdings.
Η απόφαση αυτή θα έδειχνε επίσης πως η Ευρώπη δεν κάνει παραχωρήσεις για χώρες που επιδεικνύουν δημοσιονομική απειθαρχία, αποκαθιστώντας έτσι την εμπιστοσύνη στο ευρώ.
“Ο τρόπος να λυθεί το πρόβλημα χρέους δεν είναι με περισσότερο χρέος. Η ιδέα επίλυσης ενός προβλήματος υπερχρέωσης και υπερκατανάλωσης με περισσότερο χρέος και κατανάλωση υπερβαίνει τη λογική”, υποστήριξε ο Rogers.
Σχολιάζοντας τις πρωτοβουλίες του Αμερικανού προέδρου Barack Obama για την αναμόρφωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ο Rogers δήλωσε: "Να καθόμαστε και να λέμε ότι οι τραπεζίτες είναι η πηγή όλων των προβλημάτων; Οχι, το ελληνικό πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από όσο σχεδόν όλων των τραπεζών του κόσμου μαζί. Στην Ισπανία, την Πορτογαλία, τις ΗΠΑ....εκεί βρίσκεται ο κίνδυνος"¨.
Επιπλέον, ο Mark Mobius, πρόεδρος της Templeton Asset Management Ltd., σε δηλώσεις του στη Σλοβένικη εφημερίδα Finance αναφέρει πως η Ελλάδα πρέπει να χρεοκοπήσει καθώς αυτό θα αποτελούσε την καλύτερη λύση για την τακτοποίηση των δημοσιονομικών της.
«Εάν διοχετεύουμε χρήματα σε μια χώρα όπου η διαφθορά επεκτείνεται σε υψηλά κυβερνητικά στελέχη, δεν θα δούμε καμία μεταρρύθμιση», δήλωσε ο Mobius στην εφημερίδα.
«Δεν υπάρχει άλλη λύση από το να σταματήσουμε να χρηματοδοτούμε την Ελλάδα, με τους πιστωτές να αναλαμβάνουν την ευθύνη και να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες, ώστε οι χώρες να βοηθήσουν αυτούς να περιορίσουν τις ζημιές και όχι την Ελλάδα», συμπλήρωσε.
Giannis Giataganas
IT related
Thursday, 8 October 2009
The Crisis, a Case of Shortsightedness
Economic policy: those who look farther down the road know when it’s time to slow down
by Franco Bruni, Professor of Monetary Theory and Policy, Università Bocconi
The international economic crisis is largely due to myopic behavior and lack of foresight. We have been shortsighted about looking into our past: we forgot about past crises and we extrapolated only from the boom years of the recent past. And we have been shortsighted looking into the future, riding booms and bubbles as if they could have gone on for ever. We have valuated risk taking into account exceedingly short time horizons.
Among the most important measures to help avoid a repetition of the crisis are recipes which steer us toward a long-run approach rather than short-termism. There is a growing sense that the main task of macroeconomic policy is no longer to help navigate the economy from recession to recovery in the shortest possible time, but to stabilize long-run performance, by moderating the upswings and mitigating the downswings of the business cycle.
The central idea is to properly coordinate fiscal and monetary policies. Monetary policy is well known in its tools and effects, but its anticyclical stance must be made more timely and rigorous. The crisis was born out of the excessive monetary expansion on interest rates and credit, through which, not only in the US, boom years and the accompanying speculative bubbles were financed. When the time came to pull the brake on monetary policy, the accelerator was pushed instead.
The other form of policy is new and its instruments and objectives are yet to be precisely defined. It’s called macro-prudential policy and is about measuring and containing the level of risk across the whole financial systems. In addition to transparent and integrated statistical monitoring, with international policy collaboration and standardization of oversight all over the world, macro-prudential policy calls for anticyclical policy moves regarding certain regulated parameters. Some already exist, like the minimum capital requirements of banks, others need to either be invented or globally diffused, like a ceiling on the degree of leveraging in financial institutions.
These are parameters that need to become restrictive when the credit cycle is on the up and vice versa. The existing regulation of financial risks tends to do the opposite; it’s too permissive when thigs go well and belatedly too prudent when things to bad and the risk of insolvency mounts. Macro-prudential policy is about preventing wild cycles in credit.
Both the EU and US are moving in this direction. But there is unfortunately hesitation. Some fear giving too much power to central banks. But it should be evident than only central banks are able to intervene timely and in a coordinated fashion with policies of cyclical stabilization. In order for central banks to do well their job, their independence from political and market pressures is crucial. It’s not easy to spoil the party when the economy booms, and impose prudence and foresightedness to effervescent markets!
The approach oriented to stability across the cycle of money, credit and financial risk has been long preached by the Bank of International Settlements in Basel, a prestigious but not much-heeded international agency. Its annual report, published this summer, reminds us how shortsightedness has always historically been at the root of international financial crises.
Giannis Giataganas
IT related
by Franco Bruni, Professor of Monetary Theory and Policy, Università Bocconi
The international economic crisis is largely due to myopic behavior and lack of foresight. We have been shortsighted about looking into our past: we forgot about past crises and we extrapolated only from the boom years of the recent past. And we have been shortsighted looking into the future, riding booms and bubbles as if they could have gone on for ever. We have valuated risk taking into account exceedingly short time horizons.
Among the most important measures to help avoid a repetition of the crisis are recipes which steer us toward a long-run approach rather than short-termism. There is a growing sense that the main task of macroeconomic policy is no longer to help navigate the economy from recession to recovery in the shortest possible time, but to stabilize long-run performance, by moderating the upswings and mitigating the downswings of the business cycle.
The central idea is to properly coordinate fiscal and monetary policies. Monetary policy is well known in its tools and effects, but its anticyclical stance must be made more timely and rigorous. The crisis was born out of the excessive monetary expansion on interest rates and credit, through which, not only in the US, boom years and the accompanying speculative bubbles were financed. When the time came to pull the brake on monetary policy, the accelerator was pushed instead.
The other form of policy is new and its instruments and objectives are yet to be precisely defined. It’s called macro-prudential policy and is about measuring and containing the level of risk across the whole financial systems. In addition to transparent and integrated statistical monitoring, with international policy collaboration and standardization of oversight all over the world, macro-prudential policy calls for anticyclical policy moves regarding certain regulated parameters. Some already exist, like the minimum capital requirements of banks, others need to either be invented or globally diffused, like a ceiling on the degree of leveraging in financial institutions.
These are parameters that need to become restrictive when the credit cycle is on the up and vice versa. The existing regulation of financial risks tends to do the opposite; it’s too permissive when thigs go well and belatedly too prudent when things to bad and the risk of insolvency mounts. Macro-prudential policy is about preventing wild cycles in credit.
Both the EU and US are moving in this direction. But there is unfortunately hesitation. Some fear giving too much power to central banks. But it should be evident than only central banks are able to intervene timely and in a coordinated fashion with policies of cyclical stabilization. In order for central banks to do well their job, their independence from political and market pressures is crucial. It’s not easy to spoil the party when the economy booms, and impose prudence and foresightedness to effervescent markets!
The approach oriented to stability across the cycle of money, credit and financial risk has been long preached by the Bank of International Settlements in Basel, a prestigious but not much-heeded international agency. Its annual report, published this summer, reminds us how shortsightedness has always historically been at the root of international financial crises.
Giannis Giataganas
IT related
Wednesday, 1 April 2009
Ας είναι εχθρός μόνο η κρίση και όχι η ίδια μας η σκιά
Καθώς η περίοδος προσαρμογής στις νέες δυσκολές συνθήκες μας προλαβαίνει και όλοι μίλάνε για τη δυσκολότερη οικονομική περίοδο των εποχών, καλό θα ήταν να μπορούμε να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράγματα πριν αρχίσουμε να κινδυνολογούμε χωρίς μέτρο.
Είναι καλό να λάβουμε υπόψη τις δυσκολίες που μας περιμένουν και να έχουμε γνώση της πραγματικής εικόνας στην ελληνική αλλά και στη παγκόσμια αγορά. Θα ήταν λοιπόν συνετό να βάζουμε μια σαφή και διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα θετικά και κανονιστικά ζητήματα της οικονομίας. Με λίγα λόγια είναι αρκετά διαφορετικό να μιλάμε για τα καθαρά θέματα της οικονομίας απο το να προτείνουμε μια πολιτική ή μια γραμμή την οποία πρέπει να ακολουθήσουμε ως κράτος για να μας βγάλει απο τις δυσκολίες της τωρινής κατάστασης ή τουλάχιστον να μας γλιτώσει απο τα χειρότερα.
Τα θετικά ζητήματα λοιπόν είναι όλα εκέινα τα αξιώματα για την λειτουργία της οικονομίας. Την αλληλένδετη σχέση των νοικοκυριών με τις επιχειρήσεις, τις δαπάνες και τους συντελεστές παραγωγής που αυτά παρέχουν(κεφάλαιο, εργασία). Οι επιχειρήσεις απο τη πλευρά τους παρέχουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους στα νοικοκυρια που πληρώνουν για να τα αποκτήσουν' και αυτό συνεχίζεται.. πολύ απλά θέλω να πώ πως όσο και να συζητάμε, όσο και να διαφωνούμε, αυτά δεν αλλάζουν! Τώρα τα κανονιστικά ζητήματα είναι εκείνα τα μέτρα που θα πάρουν οι κυβερνήσεις(υψος φόρων κλπ) οι οργανισμοί, οι φορείς και γενικά ο επιχειρηματικός κόσμος για να μπορέσει η οικονομία να λειτουργήσει με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Αυτές η επιλογές μπορέι να είναι σκληρές αποφάσεις ειδικά όταν επικρατεί μια κατάσταση σαν αυτή που βιώνουμε τώρα. Θα ήταν καλό πριν ακούσουμε όλες τις θεωρίες του καθενός για τα μέτρα που πρέπει να πάρουμε, και πριν φθάσουμε στο εύκολο συμπέρασμα να αρχίσουμε απο τα στοιχειώδη που δεν είναι κάτι άλλο απο την ανάλυση της κατάστασης, το προσδιορισμό του πραγματικού προβλήματος και τέλος την θέση του καθενός. Το θέμα έγκειται στο να μπορέσουμε να δούμε όλες τις προτάσεις, να τις βάλουμε κάτω και να τις κρίνουμε αντικειμενικά και όχι βάσει συμφερόντων, είτε αυτά είναι κομματικά είτε κερδοσκοπικά.
Η ιστορία επίσης μπορεί να μας βοηθήσει να κρίνουμε καταστάσεις που ήλθαν στο παρελθόν. Η Ιαπωνία είναι ένα λαμπρό παράδειγμα. Ακολούθησε ένα μονοπάτι απο αποφάσεις όπως η άρνηση να αφήσει τις τράπεζες-zombie να πεθάνουν, την αδυναμία της να επανακεφαλαιοποιήσει το σύστημα. Είναι δραματικό να μην υπολογίζουμε την ιστορία και χωρίς εκτίμηση να βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι λαθών. Οι αποφάσεις και ο τρόπος που θα λυθεί το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι κάτι που αφορά τον κάθε Έλληνα πολίτη επειδή η κάθε μορφή οικονομικής τονωτικής ένεσης από τη κυβέρνηση έχει να κάνει με τα δικά μας χρήματα και αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Giannis Giataganas
IT related
Είναι καλό να λάβουμε υπόψη τις δυσκολίες που μας περιμένουν και να έχουμε γνώση της πραγματικής εικόνας στην ελληνική αλλά και στη παγκόσμια αγορά. Θα ήταν λοιπόν συνετό να βάζουμε μια σαφή και διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα θετικά και κανονιστικά ζητήματα της οικονομίας. Με λίγα λόγια είναι αρκετά διαφορετικό να μιλάμε για τα καθαρά θέματα της οικονομίας απο το να προτείνουμε μια πολιτική ή μια γραμμή την οποία πρέπει να ακολουθήσουμε ως κράτος για να μας βγάλει απο τις δυσκολίες της τωρινής κατάστασης ή τουλάχιστον να μας γλιτώσει απο τα χειρότερα.
Τα θετικά ζητήματα λοιπόν είναι όλα εκέινα τα αξιώματα για την λειτουργία της οικονομίας. Την αλληλένδετη σχέση των νοικοκυριών με τις επιχειρήσεις, τις δαπάνες και τους συντελεστές παραγωγής που αυτά παρέχουν(κεφάλαιο, εργασία). Οι επιχειρήσεις απο τη πλευρά τους παρέχουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους στα νοικοκυρια που πληρώνουν για να τα αποκτήσουν' και αυτό συνεχίζεται.. πολύ απλά θέλω να πώ πως όσο και να συζητάμε, όσο και να διαφωνούμε, αυτά δεν αλλάζουν! Τώρα τα κανονιστικά ζητήματα είναι εκείνα τα μέτρα που θα πάρουν οι κυβερνήσεις(υψος φόρων κλπ) οι οργανισμοί, οι φορείς και γενικά ο επιχειρηματικός κόσμος για να μπορέσει η οικονομία να λειτουργήσει με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Αυτές η επιλογές μπορέι να είναι σκληρές αποφάσεις ειδικά όταν επικρατεί μια κατάσταση σαν αυτή που βιώνουμε τώρα. Θα ήταν καλό πριν ακούσουμε όλες τις θεωρίες του καθενός για τα μέτρα που πρέπει να πάρουμε, και πριν φθάσουμε στο εύκολο συμπέρασμα να αρχίσουμε απο τα στοιχειώδη που δεν είναι κάτι άλλο απο την ανάλυση της κατάστασης, το προσδιορισμό του πραγματικού προβλήματος και τέλος την θέση του καθενός. Το θέμα έγκειται στο να μπορέσουμε να δούμε όλες τις προτάσεις, να τις βάλουμε κάτω και να τις κρίνουμε αντικειμενικά και όχι βάσει συμφερόντων, είτε αυτά είναι κομματικά είτε κερδοσκοπικά.
Η ιστορία επίσης μπορεί να μας βοηθήσει να κρίνουμε καταστάσεις που ήλθαν στο παρελθόν. Η Ιαπωνία είναι ένα λαμπρό παράδειγμα. Ακολούθησε ένα μονοπάτι απο αποφάσεις όπως η άρνηση να αφήσει τις τράπεζες-zombie να πεθάνουν, την αδυναμία της να επανακεφαλαιοποιήσει το σύστημα. Είναι δραματικό να μην υπολογίζουμε την ιστορία και χωρίς εκτίμηση να βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι λαθών. Οι αποφάσεις και ο τρόπος που θα λυθεί το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι κάτι που αφορά τον κάθε Έλληνα πολίτη επειδή η κάθε μορφή οικονομικής τονωτικής ένεσης από τη κυβέρνηση έχει να κάνει με τα δικά μας χρήματα και αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Giannis Giataganas
IT related
Subscribe to:
Posts (Atom)
counter
